هـــوای خانـه چـه دلگیــر مـی‌شــود گاهــی
از ایــن زمانــه دلــم سیــر می‌شـود گاهـی
عـقـــاب تیـــز پـــر دشــت هــــای استـغـنـــا
اسیـــر پنجـــه‌ی تقــدیـــر مــی‌شــود گـاهــی
صــدای زمــــزمــــه‌ی عــــاشقـــانـــه آزادی
فغــان و نالـــه ی شبگیـــر مـی‌شــود گاهی
نـگــــاهِ مــردم بیـگـــانـــه در دل غـــربــت
به چَشمِ خستـه ی مـن تیـر می‌شـود گاهـی
مبر ز مــوی سپیــدم گمان به عمــر دراز
جــوان ز حادثــه ای پیـــر مـی‌شـود گاهـی
بگـو اگــر چه به جایــی نمی‌رسـد فــریــاد
کــلام حــق دمِ شمشیـــر مـی‌شــود گـاهــی
بـگیـــر دســت مــــرا آشـنــــای درد بـگیـــر
مگو چنیـن و چنان ، دیـر می شـود گاهـی
به سوی خویش مرا می‌کشد چه خون و چه خاک
محبّـت اسـت کــه زنجیـر مـی‌شــود گاهــی
m